Κάθεσαι και την κοιτάς λες και δεν την έχεις ξαναδεί. Είναι η κούκλα που αναζητούσες καιρό αλλά δεν εμφανιζόταν πουθενά. Λες και είχε πάρει διαζύγιο από εσένα και είχε φύγει, άγνωστο για πού, μακριά.
Ναι, δεν ήταν στο σπίτι γιατί θα την είχες βρει μέσα στην αγωνία σου ν’ αναπολήσεις τα παιδικά σου χρόνια. Τότε που ανέμελη είχες τη ζωή μπροστά σου και μπορούσες να έχεις όλο τον κόσμο στα χέρια σου, μόνο με την ομορφιά σου, όπως έκανε και η δική σου κούκλα.
Τότε, που τους άφηνες να παίζουν μαζί σου, να σε ντύνουν, να σε γδύνουν, να σε ταΐζουν με λόγια και χάδια και να τους προσφέρεις τη χαρά να σε κρατούν αγκαλιά, νομίζοντας ότι μπορούν να παίζουν μαζί σου, χωρίς να σπάσεις ποτέ.
Σαν τη μικρή σου κούκλα…
Και χάθηκες και εξαφανίστηκες, όπως αυτή…
Κι έσπασες όπως αυτή, κοινή μοίρα, άδικη…
Τώρα, κάθεσαι και την κοιτάς για άλλη μια φορά και αναρωτιέσαι αν έλειπε αυτή από κοντά σου ή εσύ από την ίδια.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς ότι, εσύ την άφησες πίσω, δεν έφυγε ποτέ.
Σπασμένη στο πάτωμα, να υποφέρει, να σε περιμένει να γυρίσεις.
Ήθελες να τελειώσεις τα παιδικά σου χρόνια βιαστικά, σου ήταν εμπόδιο.
Την κοιτάς άλλη μια φορά. Νιώθεις άσχημα που την αμέλησες, που την εμπιστεύθηκες σε ξένα χέρια, να διαλύσει. Που δεν την σεβάστηκαν όπως περίμενες να κάνουν.
Θέλεις να την πάρεις από το κρύο πάτωμα και να της δώσεις τη φροντίδα που χρειάζεται, ίσως και μια θεϊκή πνοή στο στόμα αλλά δεν έχεις το κουράγιο ακόμα.
Δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις, ποιο κομμάτι της να πρωτομαζέψεις.
Πόσο σου μοιάζει, σκέφτεσαι, και την κοιτάς ώρες ατελείωτες, δίχως γεμάτο νου, απλά κολλημένη στο βλέμμα των άψυχων ματιών της, που έχουν χάσει τη γυαλάδα και τον προσανατολισμό τους.
Γιατί όλες οι κούκλες να είναι πάντα τόσο όμορφες;
Γιατί να έχουν πάντα το ίδιο τέλος;
Κακοποιημένες, διαλυμένες, χαμένες σε μια γωνιά, παραμελημένες...
Κι όλες να εμφανίζονται ξαφνικά, να σου ζητούν να τις κάνεις πάλι κούκλες, όπως ήταν κάποτε και να τις πάρεις αγκαλιά, να τις χαϊδέψεις και να τους πεις πόσο όμορφες και καλές είναι, πόσο τις αγαπάς.
Κι αυτές να κάνουν ότι έκαναν πάντα, να σε κάνουν να νιώθεις παιδί ανέμελο, ευτυχισμένο…
Ξέρεις ότι μια μέρα θα το κάνεις, θα την μαζέψεις από το παγωμένο μάρμαρο που κείτεται αβοήθητη και θα την ζωντανέψεις πάλι.
Απλά περιμένεις να έρθει κάποιος που ξέρει από σπασμένες κούκλες, να τη λατρέψει, να την αγαπήσει, και να σου δείξει τον τρόπο, γιατί μέχρι τώρα το μόνο που έμαθες ήταν να παίζεις μαζί τους...
Να σου πει που μπαίνει το κάθε κομμάτι και συ αργά και μεθοδικά, να το κάνεις και να πάρεις πάλι πίσω την γλυκιά σου κούκλα με τα γεμάτα γυαλάδα μάτια, την ψυχή σου, τη ζεστή καρδιά σου.
.jpg)
