Χαρακώνομαι,
σκίζω τη σάρκα μου,
ματώνω,
παίρνω καρφιά
και τα καρφώνω
βαθιά μες το κορμί μου
και σίδερα καυτά
ακουμπώ πάνω μου.
Ουρλιάζω από πόνο
-με ακούτε;
Ουρλιάζω
-με ακούτε;
Τυφλώνομαι από το πάθος
κι ο πόνος
δεν είναι αρκετός,
ανεβάζω την ένταση,
ο πόνος λιγοστεύει,
την ανεβάζω κι άλλο,
ο πόνος όλο λιγοστεύει,
τώρα
δεν νιώθω τίποτα,
μόνο μια άγρια χαρά
αρχίζει μέσα μου
να σχηματίζεται,
μια άγρια παραφορά.
«Για σας», φωνάζω,
«Για σας τα κάνω όλα τούτα,
για να χαρείτε επιτέλους
μετά από τόσα χρόνια πίκρας
που σας φόρτωσα».
Μια ανεξέλεγκτη μανία,
μια παραφροσύνη,
κάτι άρρητο
που θριαμβεύει μέσα μου,
μια αρχαία ηδονή τυφλή,
μια φτερούγα θανάτου
που σαλεύει,
ο ίλιγγος,
οι βροντεροί χτύποι
της καρδιάς μου,
το άρρητο,
το άρρητο,
το άρρητο...
Ύστερα πέφτω
αποκαμωμένος,
μ’ έχει εξαντλήσει
αυτή η αγάπη μου για σας,
το κορμί μου κλαίει σιγανά,
δεν δίνω σημασία,
πάω
από καθρέφτη σε καθρέφτη,
κοιτάζω
αυτό το ξένο πρόσωπο
που έχει επικαθήσει
στο δικό μου.
Το σπίτι είναι σιωπηλό
κι εσείς βουβοί και ανέκφραστοι.
Ίδιοι θεοί. Καίτη Βασιλάκου:
.jpg)
