Νέκρωσαν οι αισθήσεις. Βαριά η ατμόσφαιρα. Το γλέντι και το τσίκνισμα ερχόμενο από μακριά σπάει την μυρωδιά των σκουπιδιών, που σαν κεραμιδόγατος έχει χώσει το κεφάλι μέσα και τα ψάχνει.
Σκέφτηκε πολλές φορές να τελειώσει τη ζωή του αλλά η λογική του είπε ότι ζωή δεν είναι ούτε το αρνί στη σούβλα αυτές τις μέρες, ούτε τα μπιχλιμπίδια και τα ψευτοδώρα.
Ζωή είναι αυτό που έχει όταν αναπνέει, κινείται. Αυτό που κάνει με το ανασκάλεμα των σκουπιδιών. Ναι, ακόμα και αυτό είναι ζωή. Η μπόχα και τα λιγδιασμένα από παλιά λίπη χέρια. Τα κοψίματα από σπασμένα μπουκάλια στις σακούλες που κανείς δεν πέταξε χωριστά για ανακύκλωση γιατί η πράσινη ανάπτυξη ήταν μαύρη και άραχλη και κανείς δεν φρόντισε γι’ αυτή. Τα σκισμένα δάχτυλα από τις μισές κονσέρβες που χορταίνουν τα αδέσποτα, γιατί πρέπει να ζήσουν κι αυτά. Αυτά που έκανε και ο ίδιος μέχρι χθες.
Σοφή η φύση. Η σπατάλη του ενός επιβίωση του άλλου.
Κι αυτός, αδέσποτος τώρα, στον ίδιο αγώνα με τις γάτες και τους σκύλους, που περιμένουν ο ένας να φύγει ο άλλος από τις σακούλες, όπως στη ζούγκλα. Μόνο που κι εδώ πάλι αδικημένα είναι τα ζώα που μας συντροφεύουν στο κολαστήριο της ψυχής μας, είμαστε δεν είμαστε επαρκείς. Πάλι αυτός στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Το μόνο που δεν θέλει είναι τους αρουραίους αλλά ούτε αυτοί τον θέλουν.
Σοφή η φύση. Πάντα έχει ένα σχέδιο για τη ζωή όλων.
Θυμάται το χέρι του να γυρνά τη σούβλα και να αδιαφορεί, μπεκρολογώντας, για τους πεινασμένους δίπλα του. Δεν πίστευε ποτέ ότι θα πεινάσει κι ο ίδιος. Αυτός που καμάρωνε πως έτρωγε ένα αρνί στην καθισιά κι έψηνε τρία κι ας πέταγε το ένα στα σκουπίδια.
Σοφή η φύση. Η σπατάλη του ενός επιβίωση του άλλου.
Τώρα γυρνά ο ίδιος στη σούβλα και το χέρι του ανάμεσα στις σακούλες, μπας και βρει κάτι να τον χορτάσει. Ένα μπουκάλι κρασί, μισό, ξινισμένο, ξεπροβάλει μπροστά του. Ξέρει από κρασιά γιατί ήταν ειδικός, όπως έλεγε. Κάθε Πάσχα κατέβαζε μια νταμιτζάνα μόνος του και καμάρωνε. Ήξερε να γλεντά, όπως έλεγε. Και όταν γινόταν ντίρλα, πέταγε φιλάνθρωπα κανένα κοψίδι στα σκυλιά που περνούσαν από κοντά, τραβηγμένα σαν τα αγρίμια από τη μυρωδιά. Όλα αυτά όταν δεν τα κλωτσούσε, γιατί ήταν μάγκας. Εκείνα, που την ώρα της δικής του επιθυμίας να χορτάσει, κάθονταν και τον παρατηρούσαν λυπημένα, όσο έψαχνε στα υπάρχοντα τους. Τον άφηναν να ζήσει γιατί ήταν πιο μάγκες από αυτόν κι ας μην τον κλωτσούσαν κι ας μην τον δάγκωναν. Υπάρχει φαγητό για όλους, τώρα που οι σκουπιδιάρηδες κάνουν απεργία. Έτσι θα κάνουν Πάσχα όλοι…
Σοφή η φύση. Πάντα έχει ένα σχέδιο για τη ζωή όλων.
Κάθεται κάτω, ακουμπά την πλάτη στον σκουπιδοτενεκέ και κατεβάζει το ληγμένο κρασί σιγά-σιγά. Το νιώθει ξινό βάλσαμο στο λαιμό του, μα τον αγαλλιάζει. Ξαφνικά, μια αγάπη για όλα αυτά τα αδέσποτα που τον κοιτούν τον γεμίζει, μια αγάπη για όλο τον κόσμο κι ας τον άφησαν μόνο του. Ένα μικρό σκυλάκι τον πλησιάζει κουνώντας την ουρά και χώνεται στην αγκαλιά του. Μετά τον γλύφει στο πηγούνι και τα μάτια του δακρύζουν.
«Μ’ αγαπάς;» το ρωτά αυθόρμητα κι αυτό τον γλύφει ακόμα περισσότερο, λες και τον καταλαβαίνει. Θέλει να τον κάνει να νιώσει όμορφα, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς ανταπόδοση. Στο κάτω-κάτω ότι θα μπορούσε να ζητήσει από τη μίζερη ζωή του, είναι μέσα στις σακούλες που τους περιτριγυρίζουν, εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε, αδέσποτο. Αμέσως, το πιάνει αγκαλιά και το σφίγγει επάνω του δυνατά, βάζοντας τα κλάματα και αυτό για να τον κάνει να νιώσει καλά, τον γλύφει ακόμα περισσότερο.
Αυτή είναι η ζωή. Η αγάπη μέσα στο προσωπικό σου δράμα. Γι’ αυτό αξίζει να ζεις.
Σοφή η φύση. Λιώνει «ανθρώπους» μέσα στο χυτήριο της ζωής για να τους ξανακάνει Ανθρώπους, αυτό που προορίζονταν να είναι… Βασίλης Δημητριάδης 
.jpg)
