με την ποσότητα, συμπλέοντας με τα φωτεινά μηδενικά που εξέθρεψε και επέβαλε ο βαλκάνιος περονισμός που κατέλαβε το κράτος. Η ποίηση πια στη δημόσια σύγκρουσή της με την εξουσία, είναι ακκίσματα γεροντοκόρης με πολύ εσώρουχο που τραβάει το ηδονοβλεπτικό της δημοσιότητας. Αυτό δεν σημαίνει διόλου ότι δεν υπάρχουν ποιητές που με προσωπικά έξοδα ανέλαβαν το πρόταγμα του ήθους. Η κοινωνία αντίστοιχα ανέλαβε το πρόταγμα της λήθης. Αφού κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες, οι ποιητές έγιναν μάζα. Δεν χρειάζεται πάρα μια μικρή συμφωνία από δημοσιογράφους του πολιτιστικού φάσματος με σταλινικές οπτασίες και σκοτεινών υποκειμένων του χώρου των εκδόσεων να θεσμίσουμε την ύπαρξη αυτής της μάζας, σαν μιας ακόμη συντεχνίας δικαιούχων, με ποιά αόριστη αναπηρία άραγε, σε λιτανείες στην πρωτεύουσα. Δεν έχει σημασία, αν εξευγενίζοντας την πρόφαση, αναλάβει κανείς την παιγνιώδη κατάθλιψη που έχουν οι μαζώξεις των ποετάστρων, όπου οι αναγνώστες βλέπουν στα μάτια των ακροατών το μίσος που προκαλεί ο αποκλεισμός από τη δημοσιότητα, αφού και οι ακροατές το πάνε το γράμμα τους, γράφουν κι αυτοί. Δεν έχει ακόμα σημασία ούτε να αρνηθείς γιατί ποιός νοιάζεται για το τι κάνουν οι ποιητές. Έχει σημασία όμως να ξέρεις ότι κάποιοι από τους διοργανωτές, πριν καιρό, διοργάνωναν στα κρυφά ανθολογίες όπου το συμμετέχον ψώνιο θα ανθολογείτο αντί 90 ευρώ. Και είναι αυτοί οι ίδιοι που ίσως επαναφέρουν την πρόταση για μιαν ανθολογία λιτανευόντων ποιητών. Γιατί το ήθος της εποχής εξακολουθεί από αδράνεια να είναι το ταμείο. Οπότε στη λιτανεία των ποιητών, εμείς άλλο δεν έχουμε παρά να καθήσουμε παράμερα, να τους βλέπουμε όπως εποχούνται στην Ιστορία με άλφα κεφαλαίο, και να τους χαρίσουμε τη λιτανεία του μάγκα. Είναι το μόνο σοβαρό που στοχεύει αυτό το κείμενο giorgosmixos.blogspot.com
.jpg)
