Ο γάτος

του Γιώργου Τελτζίδη Άνοιξα την πόρτα και βρήκα τον γάτο να παίζει με ένα πενηντάευρο. Το είχε ανάμεσα στα χέρια του και ήταν έτοιμος να το ξεσκίσει, ήταν το τελευταίο μου. Τον τσάκωσα από το σβέρκο και τον σήκωσα ψιλά «Μικρέ ήρεμα, αν δεν ήταν αυτά τώρα μάλλον θα ήσουν τέζα» Μου είχε ήδη κοστίσει 150 ευρώ σε γιατρούς και φάρμακα. ...

READMORE

Άλλο όμως το σπίτι, άλλο το σπιτικό.

Γυρνάς το κλειδί και η πόρτα ανοίγει. Τα πάντα γνώριμα και ξένα. Είναι το σπίτι σου, προσπάθησες πολύ να το κάνεις σπιτικό, μα παραμένει σπίτι. Το βλέμμα σου περιπλανιέται στα πράγματα γύρω σου, αντικείμενα διαλεγμένα από εσένα. Τα προσέχεις, να μη σπάσουν, να μη χαλάσουν. Τα περιποιείσαι αδιάκοπα, αλλά τελικά αν αποχωριζόσουν κάποια...

READMORE

Αγαπώ τις ρυτίδες σου όταν χαμογελάς

Σε βλέπω να με κοιτάς επίμονα. Με φέρνεις σε αμηχανία. Στρέφω το βλέμμα μου αλλού και περιμένω να μιλήσεις. ''Γύρω από τα μάτια σου έχεις ρυτίδες. Τον τελευταίο καιρό και χωρίς να χαμογελάς'' ....το σώμα μου κάνει θόρυβο όταν συναντά το πάτωμα, σαν σακί έπεσα, ίσως και το κεφάλι μου να βρήκε σε κάποια γωνία....  Ανάβω ένα τσιγάρο,...

READMORE

Η πείνα

“......-Ω, κάντε μου τη χάρη να μου δώσετε ένα κόκκαλο για το σκύλο μου! ένα κόκκαλο φτάνει, δεν είναι ανάγκη να’ χει και κρέας έτσι, μόνο και μόνο για να’ χει τίποτα στο στόμα του και να μη γκρινιάζει. Μου δώσανε ένα κόκκαλο, ένα πολύτιμο μικρό κοκαλάκι, που μάλιστα είχε και λιγάκι κρέας επάνω, το πήρα και τόκρυψα αποκάτω απ΄ το σακάκι...

READMORE

Όλες οι λέξεις μία

Αγρίεψαν οι σκέψεις κι ένα δάκρυ κύλησε. Ποτάμι μικρό για την ψυχή σου, σταγόνα δροσερή για άλλους. Νοτισμένες πνοές σου μιλούν μέσα στο σκοτάδι, μα εσύ στέλνεις ρυάκια μοναξιάς μέσα από το κλάμα. Ο πόνος σκεπάζει τα πάντα γύρω σου κι εύχεσαι να είχες δαμάσει το αγρίμι που έκρυβες. Στάλες μικρές, όμορφες, δροσερές, ανακουφίζουν...

READMORE

Κάποιες φορές δεν θέλουμε να βρούμε την Ιθάκη

Κάποιες φορές δεν θέλουμε να βρούμε την Ιθάκη Και μόνοι μες τη θάλασσα ταξιδεύουμε Ο ουρανός ακίνητος σαν την ψυχή μας Κι ακούμε την ανάσα μας τα βράδια Κάποιες φορές δεν θέλουμε να βρούμε την Ιθάκη Καταμεσής –ακίνητοι- σε μια θάλασσα σα λάδι Ανάμεσα στον Ύπνο και στον Ξύπνο Ακούμε την καρδιά μας να χτυπά Και ολόγυρα...

READMORE

η ποίηση του δρόμου

Αγαπώ την ποίηση του δρόμου. Αυτή που ανασαίνει η μαραζώνει σε βρώμικους και καθαρούς τοίχους της πόλης. Την καταγεγραμμένη με ανεξίτηλο μαρκαδόρο, σπρέι, στένσιλ, στιλό και μολύβια της έσχατης λύσης και της παρορμητικής ανάγκης.Αγαπώ την ποίηση του δρόμου, αρχικά γιατί είναι του δρόμου: βιωμένη, επικοινωνιακή και άμεση. Προσβάσιμη...

READMORE

Δικός σας

Χαρακώνομαι, σκίζω τη σάρκα μου, ματώνω, παίρνω καρφιά και τα καρφώνω βαθιά μες το κορμί μου και σίδερα καυτά ακουμπώ  πάνω μου. Ουρλιάζω από πόνο -με ακούτε; Ουρλιάζω -με ακούτε; Τυφλώνομαι από το πάθος κι ο πόνος δεν είναι αρκετός, ανεβάζω την ένταση, ο πόνος λιγοστεύει, την ανεβάζω κι άλλο,  ο πόνος όλο λιγοστεύει, τώρα δεν...

READMORE

Β. Θεοδωρόπουλος: Γι' αυτούς, το μόνο χρήσιμο συναίσθημα είναι ο φόβος!

Β. Θεοδωρόπουλος: Γι' αυτούς, το μόνο χρήσιμο συναίσθημα είναι ο φόβος! Από το συναίσθημα πας στη λογική και όχι από τη λογική στο συναίσθημα. Κι αυτό πάνε να το μπλοκάρουν, σήμερα, με το να λένε, ότι πρέπει να απαξιώσουν οι άνθρωποι τον θυμό τους. Γι’ αυτούς το μόνο χρήσιμο συναίσθημα, τώρα και πάντα, είναι ο φόβος!" Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος,...

READMORE

Οργή

Άτσαλα διπλώνεις τη ζωή σου, πονάς, θλίβεσαι, κρύβεις την καρδιά σου στην άμμο, άνυδρες επιθυμίες, άγονοι σπόροι θέλησης. Γεμάτη κόκκους η ζωή σου, παραλία χωρίς κύμα να την ξεπλύνει, να ξεβγάλει από μέσα της τους θησαυρούς σου.Άναρθρες κραυγές ξεστομίζεις, με ιδεατά χείλη στα σωθικά του μυαλού σου. Φωνές που ζητούν τη λύτρωση.Να βγουν...

READMORE